احمد بهمنیار

احمد بهمنیار در ربیع الاول سال ۱۲۶۲ در کرمان به دنیا آمد. تحصیلات مقدماتی را نزد پدر که مردی فاضل و دانشمند بود فراگرفت. از آغاز جوانی به تدریس و اداره مدرسه در کرمان و بم پرداخت. در سال ۱۳۱۵ به دریافت درجه دکتری نائل آمد به استادی زبان و ادبیات عربی دانشگاه تهران تعیین شد و در ۱۳۲۱ عضو پیوسته فرهنگستان ایران گردید. در ۱۳۱۹ و ۱۳۲۰ در تألیف و تدوین جلد اول لغتنامه همکاری نمود و لغات تفسیر ابوالفتوح را استخراج کرد. بهمنیار از پایه گذاران نثر تحقیقی و دانشگاهی بود. نثر او ضمن پیراستگی در لفظ و معنی از پیچش و تعقید به دور بود و علامه قزوینی او را در سهل و ممتنع نوشتن سعدی زمان خویش می‌دانست. مرحوم بهمنیار علاوه بر کار تألیف و تدریس، روزنامه نگار و شاعر بود و سمت‌های مختلفی را در دولت برعهده داشت.
برخی از آثار و تألیفات ایشان:

• داستان نامه بهمنیاری
• تصحیح اسرارالتوحید (فی مقامات الشیخ ابی سعید) (۱۳۱۳)
• التوسل الی الترسل (۱۳۱۵)
• تاریخ بیهق (۱۳۱۷)
•  الابنیه عن حقایق الادویه 
• مقالات بسیار در مطبوعات و چند اثر چاپ شده و چاپ نشده دیگر از جمله دیوان اشعار (مشتمل بر قصیده ومثنوی و غزل و قطعه و مسمّط؛ حدود ۱۵۰۰ بیت).