[ سُ ] (اِخ) ابن یحیی بن عیسی بن
عبدالرحمان تادلی، مکنی به ابوالحجاج و
معروف به ابن الزیات. لغت دان و ادیب و از
قضاة مالکی و از مردم تادلهٔ مغرب (در میان
تلمسان و فاس) بود. آثاری دارد که از آن
جمله است: ۱- التشوف الی رجال التصوف.
۲- نهایت المقامات فی درایت المقامات، و
آن شرح مقامات حریری است. ۳- مناقب
الشیخ احمد السبتی دفین مراکش. ۴-
رساله ای در نحو در پنج دفتر. وی به سال
۶۲۷ هـ . ق. درگذشته است. (از اعلام زرکلی).
مرجع: دهخدا، علی‌اکبر: لغت‌نامهٔ دهخدا (نسخه دیجیتال، https://dehkhoda.ut.ac.ir ) براساس نسخه فیزیکی ۱۵ جلدی انتشار سال ۱۳۷۷. موسسهٔ لغت‌نامهٔ دهخدا و مرکز بین‌المللی آموزش زبان فارسی دانشگاه تهران، ۱۳۹۹.