[ سُ ] (اِخ) ابن محمدبن مسعودبن
محمد عبادی عقیلی، مکنی به ابوالمظفر و
ملقب به جمال الدین و معروف به سرمری. از
حافظان حدیث و از علمای حنبلی بود. به
سال ۶۹۶ هـ . ق. در سرمن رأی به دنیا آمد و در
بغداد به تحصیل فقه پرداخت و به دمشق
مسافرت کرد و به سال ۷۷۶ هـ . ق. در آنجا
درگذشت. در حدود صد تألیف از او بر جای
است که از آن جمله است: ۱- احکام الذریعة
الی احکام الشریعة. ۲- الاربعین الصحیحة.
۳- الفوائد السرمریة. ۴- شفاءالآلام فی طب
اهل الاسلام. ۵- نظم الغریب. (از اعلام
زرکلی).
مرجع: دهخدا، علی‌اکبر: لغت‌نامهٔ دهخدا (نسخه دیجیتال، https://dehkhoda.ut.ac.ir ) براساس نسخه فیزیکی ۱۵ جلدی انتشار سال ۱۳۷۷. موسسهٔ لغت‌نامهٔ دهخدا و مرکز بین‌المللی آموزش زبان فارسی دانشگاه تهران، ۱۳۹۹.