گوهر کرمانی

[ گَ / گُو هَ رِ کِ ] (اِخ) (میرزا عبدالرزاق طبیب) یکی از خطبای دورهٔ ناصرالدین شاه قاجار بوده که در عین حال طبابت هم میکرده است و چندی تخلص خود را مفلس و خطیب قرار داده ولی بعد از آنکه در سلک درباریان درآمد تخلص خود را گوهر مقرر داشت وفات او چند سال قبل از تألیف مجمع الفصحاء (۱۲۹۵ هـ . ق.) روی داده است. (از مجمع الفصحاء رضا قلیخان هدایت ج ۲ ص ۴۲۹) (الذریعه ج ۹ ص ۹۳۶).